Ks. Stanisław Bielicki

Stanisław Bielicki SJ był jezuickim kaznodzieją i autorem, żyjącym na przełomie XVII i XVIII wieku. Urodził się w województwie rawskim. Wstąpił do Towarzystwa Jezusowego i złożył w nim uroczyste śluby, osiągając pełnię formacji duchowej i intelektualnej właściwej dla zakonu jezuitów. Uważany był za człowieka "wielkiego dowcipu i licznych wiadomości", co w ówczesnym języku oznaczało zarówno bystrość umysłu, jak i rozległą wiedzę. Jego życie i działalność przypadły na czasy tzw. "schyłku baroku", kiedy styl kaznodziejstwa był już przeładowany retoryką i efektami stylistycznymi, co jednak nie odbierało znaczenia merytorycznego jego wystąpieniom.

Bielicki pełnił funkcje kaznodziei w wielu ważnych ośrodkach Rzeczypospolitej, m.in. w Jarosławiu, Poznaniu, Lwowie, Krakowie (u św. Piotra i Pawła) oraz w Piotrkowie Trybunalskim. Wykładał także retorykę i filozofię w kolegium jezuickim w Sandomierzu.
Jego kazania wygłaszane były podczas wielkich uroczystości państwowych i religijnych, takich jak inauguracje Trybunału Koronnego czy pogrzeby osób znacznych - na przykład Radziwiłłówny Katarzyny z Sobieskich.

Wśród jego licznych dzieł wyróżniają się kazania zebrane w zbiorach "Kazania na niedziele całego roku" oraz "Święta kaznodziejskie", które były drukowane jeszcze przed jego śmiercią. Do bardziej oficjalnych druków należą też m.in. "Eruditi fori actio oratoria inducta", "Matka publicznych żalów i łez" czy "Sprawiedliwość nieśmiertelnej sławy korupcji i zarazie niepodległa". Tworzył teksty zarówno o charakterze dewocyjnym, jak i polityczno-społecznym, często poruszając zagadnienia upadku obyczajów, lekceważenia prawa, słabości władzy i moralnego kryzysu elit.

Zmarł w Kaliszu 17 stycznia 1718 roku. W niektórych rękopisach z epoki pojawia się również jako autor relacji o „historjach świeżych i niezwyczajnych”, opartych na przekazach ustnych, co wskazuje na jego zainteresowanie dokumentowaniem życia społecznego i wydarzeń aktualnych. Bielicki należał do tych kaznodziejów jezuickich, którzy łączyli religijną gorliwość z głęboką refleksją nad stanem państwa i moralnością jego obywateli, ostrzegając przed skutkami duchowego i społecznego rozkładu.

zobacz publikację